محبان اهل بیت
اخبار - مذهبیمحبان اهل بیت
اخبار - مذهبی
پاسخ ایران به ادعاهای بی‌اساس سناتور سابق آمریکایی
به گزارش تراز
، بخش رسانه ای نمایندگی دایم جمهوری اسلامی ایران در نیویورک با انتشار
یادداشتی در «وال استریت ژورنال» به مقاله «جوزف لیبرمن»، سناتور سابق
آمریکایی، که هفته گذشته با انتشار مطلبی در همین نشریه با عنوان «نقش
ایران در حوادث یازده سپتامبر»، تلاش کرده بود با اتهاماتی واهی، ادعاهایی
بی اساس در مورد نقش ایران در وقوع این حوادث را مطرح کند، پاسخ داد.
در
این پاسخ آمده است: در مورد مقاله «نقش ایران در حوادث ۱۱ سپتامبر» سناتور
سابق، جوزف لیبرمن این نکته قابل ذکر است که وی سال‌هاست با در هم آمیختن
مجموعه‌ای از اتهامات بی‌اساس و کنایه‌آمیز همراه با طرح نظریه‌های عجیب و
غریب توطئه برگرفته از محافل فکری جنگ‌طلب، ادعاهایی بی‌پایه‌ای را علیه
ایران مطرح می‌کند و با این کار امیدوار است بتواند توجه خوانندگان را از
اطلاعاتی که اخیرا در مورد دخالت کشوری ضدایران، یعنی پادشاهی عربستان
سعودی، در حادثه ۱۱ سپتامبر، منتشر شده است، منحرف کند. آقای لیبرمن بیم آن
دارد که توجه و قضاوت عمومی باعث شود که تحقیق‌کنندگان، موضوعی را پیگیری
کنند که در گذشته به دلیل جایگاه عربستان به عنوان یک متحد، نادیده گرفته
می‌شد.
در این مطلب افزوده شده است: پرداختن دقیق به هجمه‌های
تبلیغاتی و خصمانه آقای لیبرمن فرصتی بسیار بیشتر از آنچه در اختیارمان
قرار دارد، نیاز دارد ولی خوانندگان نشریه شما باید توجه داشته باشند که
گروه تروریستی القاعده، از مدت‌ها قبل از حوادث ۱۱ سپتامبر دشمن قسم‌خورده
ایران بوده است؛ پایه تفکر ایدئولوژی سلفی القاعده، نفرت دایمی نسبت به
مسلمانان شیعه است، که این گروه تروریستی آنان را کافر می‌دانند، همانطور
که آمریکایی‌ها را می‌دانند.
در ادامه این مطلب آمده است: آنگونه که
وزارت خارجه خود کشور شما گفته است، دولت به اصطلاح اسلامی، که همکار
القاعده ولی رقیب تاکتیکی آن است، مرتکب نسل‌کشی علیه مسلمانان شیعه و سایر
گروه‌های مذهبی شده است. جمهوری اسلامی ایران از مدت‌ها قبل از حوادث ۱۱
سپتامبر با این گروه در حال جنگ بوده است و به این مسیر خود قاطعانه ادامه
خواهد داد.
در پایان این پاسخ خاطرنشان شده است: علاوه بر آن، آقای
لیبرمن و همکارانش سابقه‌ای طولانی در سوء‌استفاده از احساسات ناشی از
حوادث ۱۱ سپتامبر برای ترغیب افکار عمومی آمریکایی‌ها به سمت و سوی
ماجراجویی‌های نظامی دارند.
از مدینه تا کربلا همراه با سیدالشهداء
تجمع خودجوش دانشجویی در اعتراض به جنایات آل سعود در دانشگاه تهران
تجمع اعتراض آمیز دانشگاهیان علم و صنعت در سالروز فاجعه منا
واقعه ۱۷ شهریور
واقعهٔ ۱۷ شهریور ۱۳۵۷ معروف به «جمعهٔ سیاه» که در منابع از آن با عنوان «کشتار ۱۷ شهریور» نیز یاد می‌شود، واقعه‌ای در جریان ناآرامی‌هایی بود که در نهایت به وقوع انقلاب ۱۳۵۷ ایران انجامید، در تاریخ ۱۷ شهریور ۱۳۵۷ خورشیدی، تظاهرات مخالفین و انقلابیون در محلات جنوبی، خیابان ژاله (۱۷شهریور) و میدان ژالهٔ (شهدا) در تهران، منجر به سرکوب خونین تظاهرکنندگان توسط نیروهای نظامی ارتش شاهنشاهی ایران شد.
۱۷ شهریور ۱۳۵۷ اغلب به عنوان آغاز پایان کار رژیم شاهنشاهی ایران در نظر گرفته می‌شود که هر گونه امید به مصالحه میان انقلابیون و سلطنت‌طلبان را از میان برد.[۱] وقایع این روز عملاً امکان به ثمر رسیدن اصلاحات تدریجی، آرام و لیبرالی را عقیم گذارد.[۲]
وقایع روی داده در جمعهٔ سیاه در روزگار خود، در افواه هزاران کشته یافته بود؛ هرچند بعدها توسط عمادالدین باقی و دیگران بر طبق آمار منابع رسمی وقت (بنیاد شهید) ادعا شد که تعداد کشته شدگان حدود ۹۰ نفر بوده‌است.[
تنها چندروز پس از واقعهٔ آتش‌سوزی سینما رکس آبادان در ۲۸ مرداد ۱۳۵۷، دولت جمشید آموزگار که با شعار دولت فضای باز سیاسی روی کار آمده‌بود، مجبور به استعفا گردید و در روز ۴ شهریور، محمدرضا پهلوی از جعفر شریف‌امامی که فرزند روحانی و رئیس مجلس سنا بود و به برخی مخالفت‌ها با دولت هویدا مشهور بود، دستور داد تا دولتی با شعار آشتی ملّی تشکیل دهد.[۵]
اندکی بعد و در روز ۱۳ شهریور، راهپیمایی بزرگ عید فطر در تپه‌های قیطریه تهران، تبدیل به تظاهرات بر ضد حکومت شاهنشاهی شد. به دنبال این تظاهرات، ناآرامی‌های دیگری نیز تا روز شانزدهم شهریور به وقوع پیوست.[۶] تظاهرات ۱۶ شهریور ماه در تهران با حضور بیش از نیم میلیون نفر انجام گرفت که بزرگ‌ترین گردهمایی انجام‌گرفته در ایران تا آن زمان بود. تظاهرکنندگان شعارهای شدیداللحنی سر می‌دادند نظیر: «مرگ بر سلطنت پهلوی»، «شاه حرامزاده است» و برای اولین بار نیز معترضان خواستار تشکیل «جمهوری اسلامی» شدند. همان شب، شاه برای آنکه کنترل امور را از دست ندهد دولت را مجبور کرد تا در تهران و یازده شهر دیگر -کرج، قم، تبریز، مشهد، اصفهان، شیراز، آبادان، اهواز، قزوین، جهرم و کازرون- حکومت نظامی اعلام کند و فرماندهی نظامی پایتخت را نیز به اویسی که در جریان قیام ۱۳۴۲ به «قصاب ایران» مشهور شده بود سپرد و در نهایت نیز دستور بازداشت سنجابی، بازرگان، فروهر، معینیان، لاهیجی، به‌آذین، متین دفتری و مقدم مراغه‌ای را صادر کرد.[۷]
دعوت کنندهٔ اصلی راهپیمایی روز هفده شهریور روحانی‌ای به نام علامه یحیی نوری بود. این فرد از مبارزین برضد نظام شاهنشاهی بود که به صورت انفرادی عمل می‌نمود و ساکن اطراف میدان ژاله بود.[۸] از اولین ساعات صبح روز جمعه، مردم برای شرکت در راهپیمایی و نماز جمعه به امامت علامه یحیی نوری راهی میدان ژاله گردیدند. غافل از آنکه از ساعت ۶ صبح، حکومت نظامی توسط فرماندار تهران ارتشبد غلامعلی اویسی اعلام و درحال اجراست و اجتماع بیش از سه نفر ممنوع است. اعلام دیرهنگام حکومت نظامی (ساعت ۶ صبح همان روز) از دلایل شلوغی این تظاهرات بود.[۵]
فرماندهان نظامی ابتدا چندبار با بلندگو از مردم خواستند که متفرق شوند[۶] و وقتی با بی‌تفاوتی مردم روبه‌رو شدند، به سوی آنان آتش گشودند. گلوله‌باران توسّط نظامیان، برای چند دقیقه بیشتر به طول نینجامید. به‌گونه‌ای که خبرنگارانی که ساعتی بعد از حادثه به محل رسیدند، فقط با ماشین‌های آب‌پاشی روبه‌رو شدند که مشغول شست‌وشوی خیابان‌ها بودند.[۵]
در مناطق جنوبی تهران برای متفرق کردن جمعیت از بالگردهای نظامی استفاده شد. یک روزنامهٔ اروپایی در این رابطه نوشت: این بالگردها «کوهی از اجساد متلاشی شده» را بر جای گذاردند. در میدان ژاله، تانک‌ها که مردم را محاصره کرده بودند و از پراکنده کردنشان ناتوان بودند شروع به شلیک به سمت مردم کردند. بنا بر نوشتهٔ یک خبرنگار اروپایی، این صحنه به جوخهٔ آتش شبیه بود که در آن افراد مسلح به انقلابیون بی‌حرکت شلیک می‌کردند.[۷]
فرمانداری نظامی تهران آمار ۸۷ کشته و ۲۰۵ مجروح را تأیید نمود. اما مخالفان حکومت، اعلان داشتند که در این روز بیش از ۴٬۰۰۰ نفر کشته شده‌اند و تعداد کسانی که تنها در میدان ژاله جان باخته‌اند ۵۰۰ نفر است.[۱۲] میشل فوکو فیلسوف فرانسوی که برای پوشش دادن وقایع انقلاب در یک روزنامه ایتالیایی به محل حوادث رفته بود مدعی شد که ۴٬۰۰۰ تن در این روز هدف گلوله قرار گرفته‌اند. اما سال‌ها بعد عماد الدین باقی طی تحقیقی با توجه به دسترسی‌اش به آمار بنیاد شهید انقلاب اسلامی و منابع دیگر تعداد کشته شدگان ۱۷ شهریور را ۸۸ نفر ذکر می‌کند که ۶۴ نفر آنها در میدان ژاله کشته شدند.[۳][۴] دکتر محمد باهری که در آن زمان عهده‌دار سمت وزارت دادگستری بود، می‌گوید بنابر گزارش سازمان پزشکی قانونی و سازمان بهشت زهرا مجموع کشته‌شدگان روز هفدهم شهریور و زخمی‌هایی که تا روز بیست وششم شهریور فوت کرده‌اند ۱۲۶ نفر بوده است.